Ένα ποίημα για τη Νέα Ευρώπη

Τύχη

Πάλι καλά που γεννήθηκα
στη Nέα Ευρώπη
σ’ αυτή που σαν σήμερα το ’89
γκρέμιζε τείχη
κρατώντας βαριοπούλες
και τραγουδώντας Πινκ Φλόιντ
Σ’ εκείνη που μίσησε

τα τείχη όσο κανένας

Σ’ αυτή της ελευθερίας

Ναι σ’ αυτή που τώρα
φτιάχνει τείχη
Όχι στο Βερολίνο

 Αλλά στις βαλκανικές Χώρες
Και όλα αυτά  
Για να μην περνάνε
οι πρόσφυγες
οι μαύροι, οι βρώμικοι
αυτοί που ρίχνουν
βόμβες.

Μα τι λέω;
Δεν είναι έτσι
η Νέα Ευρώπη

άλλωστε τα σημερινά τείχη
δεν είναι τσιμεντένια.
Γιατί κάποια στιγμή θα πέσουν κι αυτά
Γιατί Αυτά είναι τα τείχη
Που σε φυλακίζουν μεν
Αλλά σε αφήνουν ...
σε αφήνουν να βλέπεις τον ορίζοντα
Και να …πως μια μέρα
θα φτάσεις και εσύ εκεί


Ίσως να είναι αύριο
η μέρα που θα αγγίξεις
το απέραντο 

που θα πατήσεις
αυτό το μαλακό χώμα
που έχουν τα ανθισμένα λιβάδια
τα λιβάδια της Ευρώπης

Ίσως να μην γίνει
 ποτέ
Ο  χρόνος θα δείξει

chewed gum