Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

«Η Θάλασσα κρύβει πολλά……»



Ήταν  νύχτα του 1954. Το πρώτο ταξίδι του παππού μου, του Γιάννη του Σκόρδου. Είχε μπαρκάρει πριν από δύο μήνες και δούλευε ως θερμαστής, στο  μηχανοστάσιο.
Το καράβι έφευγε από ένα λιμάνι της Ολλανδίας με προορισμό την Τρινιντάντ και μετά  την Αμερική. Ο παππούς μου πίστευε ότι θα ήταν ξεκούραστα και καθαρά όπως τα επιβατηγά καράβια. Το καράβι ήταν φορτηγό και μετέφερε κάρβουνο. Η δουλειά ήταν δύσκολη και από το πολύ κάρβουνο έπεφτε σκόνη πάνω σου και γινόσουν μαύρος.
Στην βάρδια του εκείνη τη νύχτα, πρόσεξε από το φινιστρίνι έναν μαύρο λαθρεπιβάτη.  Το ανέφερε στο υπόλοιπο πλήρωμα και δεν τον πίστευαν. Αμέσως  ενημέρωσαν τον καπετάνιο. Ήταν αδιανόητο να επιβιβαστεί ένας λαθραίος επιβάτης σε φορτηγό πλοίο. Το πλήρωμα έψαχνε τον λαθρεπιβάτη σε όλο το καράβι. Τελικά τον βρήκαν σε μια καζανιέρα, με ένα κουβά νερό και με ξερά ψωμιά. Όταν το πλήρωμα ησύχαζε, τότε ο λαθρεπιβάτης έβγαινε κρυφά από την καζανιέρα και έκλεβε ψωμιά από το μαγειρείο και έτσι τυχαία τον κατάλαβε ο παππούς μου. Όταν τον είδαν, τον λυπήθηκαν και δεν τον πειράξανε. Αντί να τον τιμωρήσουν, του έδωσαν δουλειά και συγκεκριμένα, να βγάζει σκουριές από τις λαμαρίνες.
Τέλος, από την εμπειρία του παππού μου συμπεραίνουμε ότι υπήρχαν λαθρεπιβάτες εκείνη την εποχή, όπως και στις μέρες μας.
  Γιάννης Σκόρδος
     

Β΄Γυμνασίου


Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Ο πόλεμος στην Συρία: Συνέντευξη από τον κ. Βαγγέλη Πισσία

Συνέντευξη από τον κ. Βαγγέλη Πισσία
Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων






1)    Ποιες είναι οι αιτίες του πολέμου στην Συρία και πως μπορεί να
σταματήσει;


Για να θέσουμε  σωστά το πρόβλημα του  καταστροφικού πολέμου στην Συρία, οφείλουμε να διαχωρίσουμε δύο τουλάχιστον περιόδους:  
Πρώτα,  την περίοδο  της κρίσης  που προηγείται του πολέμου, διαρκεί περίπου 6 μήνες, από τα μέσα έως τα τέλη του 2011 και  εκδηλώνεται με μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις  τις οποίες το καθεστώς καταστέλλει με βιαιότητα.  Εκατοντάδες οι νεκροί, χιλιάδες  αυτοί που συλλαμβάνονται και φυλακίζονται.
Την πρώτη αυτή περίοδο της κρίσης και των κοινωνικών  συγκρούσεων μπορούμε να την αποδώσουμε σε  εσωτερικές αιτίες που αφορούν στην  πολιτική καταπίεση και στην  κοινωνική αδικία που επιβάλλεται στον συριακό λαό.
Στην συνέχεια,  την πολεμική περίοδο καθ’ εαυτή ,  που ξεκινά με το ξέσπασμα του πολέμου στις αρχές του 2012,  και φθάνει  στην σημερινή κορύφωσή του. Διακόσιοι πενήντα χιλιάδες οι νεκροί, έντεκα περίπου εκατομμύρια οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες. Αυτήν την ανθρωποκτόνα πολεμική περίοδο πρέπει να την αποδώσουμε σε εξωτερικές αιτίες, δηλαδή στην επέμβαση ξένων μεγάλων δυνάμεων  και ισχυρών περιφερειακών κρατών.
Οι μεγάλες δυνάμεις και τα περιφερειακά κράτη, χρησιμοποίησαν την προηγούμενη κρίση ως αφορμή για να επέμβουν,  υποστηρίζοντας εσωτερικούς στρατούς που οι ίδιοι δημιούργησαν, εκπαίδευσαν και εξόπλισαν.  Ο τελευταίος από αυτούς τους στρατούς που δημιούργησαν είναι ο γνωστός για την βιαιότητά του και την καταστροφικότητά του  ΙΣΙΣ (Ισλαμικό κράτος), που όμως, κάποια στιγμή ξέφυγε από τον έλεγχό τους και τώρα στρέφεται εναντίον τους.  
 Η ξένη επέμβαση στην Συρία δεν οφείλεται βέβαια  στα καλά και δημοκρατικά αισθήματα των δυνάμεων που επενέβησαν εκεί  αλλά στα συμφέροντα των ΗΠΑ, των ισχυρών Ευρωπαϊκών κρατών και των συμμάχων τους στην περιοχή, όπως η Τουρκία, Σαουδική Αραβία και το Εμιράτο του Κατάρ  κατά κύριο λόγο.   Σκοπός τους  ήταν να αποδυναμώσουν  την παρουσία της Ρωσίας  και του Ιράν στην Μ. Ανατολή, καταστρέφοντας  την και διασπώντας το Συριακό έθνος και κράτος. Στον πόλεμο αυτό σημαντικό ρόλο,  αν και σχετικά αφανέρωτο, διαδραματίζει  το  Ισραήλ η στρατηγική του οποίου αποβλέπει στην αποδυνάμωση μέσω κατακερματισμού των γειτονικών του κρατών με κύριο στόχο την Συρία. Η ηγεμονία στην πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο  Μ. Ανατολή την καθιστά ασταθή περιοχή μεγάλων ανταγωνισμών και  θέτει στο στόχαστρο ιστορικές χώρες και λαούς όπως το Ιράκ πριν 13 χρόνια, την Λιβύη πριν 5 χρόνια, την Συρία σήμερα κ.α.  
Μια πρόσθετη σοβαρή αιτία, που όπως φαίνεται θα παρατείνει το δράμα της Συρίας  και του αξιοπρεπούς λαού της,  είναι η χρήση της θρησκείας από πολιτικά καθεστώτα ως μέσου διχασμού και φανατισμού για ιδιοτελείς σκοπούς.  Στην περίπτωση της Συρίας οι Σουνιτικού δόγματος χώρες της Μ. Ανατολής (Σ. Αραβία, Κατάρ, Τουρκία κ.α.) επιδιώκουν να  αποκόψουν το  Σϊιτικό  Ιράν από την πρόσβασή του στην Μεσόγειο, όπου κατοικούν σιϊτικοί πληθυσμοί. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά, τις τελευταίες χιλιετίες,  όπου η θρησκεία  και ο ηθικός  σκοπός της   χρησιμοποιείται με ανήθικο τρόπο από τις πολιτικές εξουσίες.  

2)    Γιατί οι Σύριοι πρόσφυγες έρχονται  στην Ευρώπη και δεν πηγαίνουν σε
άλλες χώρες που είναι πιο κοντά στην Συρία;


Οι  Σύριοι πρόσφυγες βλέπουν την Ευρώπη σαν σανίδα σωτηρίας καθώς πίστεψαν τον ευρωπαϊκό ανθρωπιστικό λόγο,  τις εξαγγελίες των ΗΠΑ  περί  υπεράσπισης  των ανθρώπινων δικαιωμάτων και  την πλασματική ρητορία του ΟΗΕ  για το προσφυγικό ζήτημα. Παράλληλα, γνώριζαν την απροθυμία των γειτονικών τους κρατών να τους υποδεχθούν είτε λόγω οικονομικής αδυναμίας είτε λόγω εγκληματικής αδιαφορίας. Χώρες όπως η Ιορδανία και η Αίγυπτος ακόμη κι’ αν ήθελαν δεν θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν  τα στοιχειώδη για την διαβίωσή τους. Χώρες όπως αυτές που προανέφερα, η Τουρκία, η Σ. Αραβία και το Κατάρ, αν και υπεύθυνες για την προσφυγική κρίση λόγω της πολεμικής  επέμβασης τους στην Συρία, δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Η Τουρκία τους σπρώχνει προς την Ελλάδα και την Ευρώπη για να εκβιάσει ανταλλάγματα οι δε άλλες δύο χώρες,  παρά τον πλούτο τους, ενεργούν ως ανάλγητα και διεφθαρμένα καθεστώτα.
Να γνωρίζουμε όμως ότι οι Σύριοι αγαπούν τον τόπο τους και δεν είναι μεγάλος ο αριθμός εκείνων που τον εγκατέλειπαν, πριν τον πόλεμο , αναζητώντας μακριά μια καλύτερη τύχη. Οι Σύριοι πρόσφυγες, όταν επέλθει η ανακωχή και με το καλό η ειρήνη, θα πάρουν, οι περισσότεροι,   τον δρόμο της επιστροφής. Δεν είναι όμως καθόλου πιθανόν να ξεχάσουν αυτούς που τους κατέστρεψαν, αυτούς που τους ξεγέλαγαν με τα ψεύτικα τα λόγια τους τα μεγάλα.

3)    Θα μπορούσαν οι υπόλοιπες χώρες να κάνουν κάτι για να σταματήσει ο
πόλεμος στην Συρία και αν μπορούν τότε γιατί δεν τον σταματάνε;


Οπωσδήποτε θα μπορούσαν, αλλά δυστυχώς  το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η ειρήνευση. Το πρώτο που τους ενδιαφέρει  είναι η  διασφάλιση των συμφερόντων τους, όπως τα εκθέσαμε  προηγουμένως.
Είναι ωστόσο πιθανό να  υποχωρήσουν και να δεχθούν να περιορίσουν τις ηγεμονικές και επεκτατικές σε βάρος της Συρίας  βλέψεις τους μόνον εφ’ όσον μεταβληθεί   ο συσχετισμός της μεταξύ τους ισχύος. Αυτός είναι βέβαια  ο απάνθρωπος κανόνας που διέπει τις διεθνείς σχέσεις.  Ενδεχόμενα συνεπώς, στην περίπτωση της Συρίας να  επαληθευτεί  το σοφό ρητό: «έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες».
Δημιούργησαν  προβλήματα, όπως αυτά που προκάλεσε τον τελευταίο χρόνο σε ευρωπαϊκό πλέον έδαφος ο  ΙΣΙΣ, που δεν μπορούν να τα διαχειριστούν παρά μόνο αναθεωρώντας τις μεταξύ τους σχέσεις.  Ίσως αυτά τα προβλήματα καταστούν το «μηδέν κακόν αμιγές καλού» που θα τους εξαναγκάσει να βρουν  μια κάποια λύση. Μια λύση που δεν μπορεί να είναι άλλη από μια πολιτική λύση που θα οδηγήσει την Συρία σε ειρήνευση και θα επιτρέψει στον λαό της να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του.


Ναταλία Νικολάου- Μαρίνου

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Εκδρομή στη Χώρα

Την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου του 2016 πήγαμε εκδρομή στην  Χώρα. Εκεί συναντήσαμε το Γυμνάσιο της Χώρας και πήγαμε μαζί έναν περίπατο στα Λιβάδεια. Μετά από τον περίπατο, πήγαμε στο γήπεδο όπου παίξαμε  βόλεϊ με τους μαθητές της Χώρας και μπορώ να πω πως ήταν πολύ ωραία. Η ώρα της επιστροφής όμως ήρθε πολύ γρήγορα. Περίπου 1.30  είχαμε φτάσει στο Κόρθι, αλλά τι να κάνουμε δεν πειράζει, τουλάχιστον περάσαμε πολύ ωραία!


Ιωάννα Καρπούζη

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Το windsurfing στη ζωή μου






Τα τελευταία εφτά χρόνια ασχολούμαι με το windsurfing. Στην ελληνική γλώσσα ονομάζεται ιστιοσανίδα, η οποία αποτελείται από μια σανίδα-σκάφος που έχει την δυνατότητα να επιπλέει σε όλες τις καιρικές συνθήκες λόγω του αφρολέξ  ή του κάρμπον που υπάρχει στο εσωτερικό της. Επίσης κινείται με τη βοήθεια ενός ελεύθερου πανιού το οποίο είναι στερεωμένο σε ένα σταθερό σημείο, εκτός από τα αγωνιστικά σκάφη που έχει την δυνατότητα  να κινείται κάθετα στην σανίδα με τη βοήθεια ενός πεταλίου και κατά την κρίση του ιστιοπλόου, ανάλογα βέβαια και τις συνθήκες που επικρατούν. Το πανί έχει ακόμα την δυνατότητα να περιστρέφεται και να αλλάζει η θέση του κατά την διάρκεια της ναυσιπλοΐας. Το windsurfing μπορεί να θεωρηθεί μικρότερη έκδοση του ιστιοφόρου αλλά και επέκταση του σερφ.
Τα τελευταία 4 με 5 χρόνια είμαι στην αγωνιστική κλάση Biv techno 293 και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στην κατηγορία U17. Η αλήθεια είναι ότι πριν από ενάμιση  χρόνο το windsurfing για εμένα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ευχάριστο χόμπι. Όμως με την άφιξη του τότε νέου προπονητή όλα για εμένα άλλαξαν. Αυτός ο άνθρωπος μου έμαθε να αγαπώ το windsurfing και κατ' επέκταση να ζω για αυτό. Μου έμαθε να κάνω προπόνηση , να πονάω , να προσπαθώ  και να ''σπάω'' να όρια μου για να καταφέρω να κάνω πραγματικότητα τα όνειρα μου. Πολλές φορές θέλησα να τα παρατήσω γιατί μέχρι τότε δεν ήξερα ότι για να εκπληρώσω τα όνειρα μου θα πρέπει να κουραστώ.
Μέσα όμως σε λιγότερο από τρεις μήνες κατάφερα να πάρω το πρώτο πανελλήνιο τίτλο μου. Ήμουν πανελληνιονίκης ! Δεν το πίστευα . Είχα κάνει προπόνηση . Είχα προσπαθήσει και τα είχα καταφέρει. Όμως τα πράγματα δυσκόλευαν επικίνδυνα. Άλλαζα κατηγορία έμπαινα στο U17 αφού ως τότε ήμουν στο U15. Είχα τρομάξει, ήμουν πανικόβλητη, έκλαιγα. Πίστευα ότι θα με «κατασπάραζαν» οι μεγαλύτερες και πιο έμπειρες κοπέλες Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το βράδυ που ο προπονητής μου  μου είπε ''Κάτια το πανελλήνιο είναι σε 4 μήνες, κάνε προπόνηση και θα είσαι πρώτη. Μπορείς! Πιστεύω σε εσένα''  Εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω μου ήταν αδύνατο. Εκείνο το βράδυ το σκεφτόμουν συνέχεια.
Την άλλη μέρα το είχα αποφασίσει, θα άκουγα τον προπονητή μου και θα τον εμπιστευόμουν πλήρως για να καταφέρω να βγω πρώτη.  Ολόκληρο εκείνον το χειμώνα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να τα καταφέρω. Ξυπνούσα και κοιμόμουν μόνο για εκείνη την ημέρα, δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Κάθε βράδυ έπεφτα στο κρεβάτι μου και πονούσα. Υπήρχαν μέρες που έβαζα τα κλάματα γιατί δεν άντεχα άλλο πόνο, δεν ήξερα που θα με βγάλει όλο αυτό. Δεν τα παρατούσα όμως γιατί το ήθελα όσο τίποτα άλλο. Μετρούσα τις μέρες που απέμεναν για το πανελλήνιο. Μέχρι που οι μέρες αυτές φθάνανε. Ήμουν τρελαμένη, ήθελα να μπω στον αγώνα και να αφήσω τα χέρια μου πάνω στη μάτσα. Αλλά κρατούσα όλες μου τις δυνάμεις για αυτές τις τέσσερις μέρες, ήμουν λες και δεν με ενδιέφερε, έτσι έδειχνα τουλάχιστον.
Η πρώτη μέρα του αγώνα είχα έρθει, ξύπνησα από μόνη μου νωρίς, ήθελα να πεταχτώ από το κρεβάτι και να τα σπάσω όλα. Δεν το έκανα όμως, ήθελα και την παραμικρή δύναμη για τον αγώνα. Έφαγα ένα καλό πρωινό, ντύθηκα και πήγα κάτω να ετοιμάσω τα σάπια πραγματάκια μου. Τα αγαπούσα, δεν με πείραζε. Ήθελα με αυτά τα φθαρμένα πράγματα να βγω πρώτη απ' όλους. Πήγα λοιπόν με χαρά να τα ετοιμάσω, να τα γυαλίσω, να κάνω και την παραμικρή λεπτομέρεια. Να είναι όσο το δυνατόν σε καλύτερη κατάσταση ακόμα και αφού το γνώριζα καλά ότι το ηλιοκαμένο και τρύπιο πανάκι μου και η χιλιότρυπη σανιδούλα μου δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τα ολοκαίνουργα πράγματα των αντιπάλων μου. Όταν κατέβηκα είδα τον προπονητή μου να με κοιτάει αγριεμένος. Μέχρι να φτάσω κοντά του είχα κοιτάξει πάνω από δέκα φορές το ρολόι μου και ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα αργήσει. Κάπου τώρα έβλεπα και την μητέρα μου. Φτάνω κοντά του και χωρίς να  μου πει ούτε καλημέρα με έστελνε γρήγορα στην αίθουσα που κάναμε θεωρία να μαζέψω λέει τα πράγματα που ήταν πεταγμένα μέσα εκεί. Μπήκα μέσα και αντίκρισα  ένα ολοκαίνουργο σετ πανιού και μια «ερωτεύσιμη» σανίδα- ομολογώ. Δεν θυμάμαι πώς αντέδρασα αμέσως, δεν το έχει καταγράψει ο εγκέφαλος μου από την τόση χαρά που είχε πάρει. Το μόνο που θυμάμαι ήταν να κάνω μια σφικτή αγκαλιά στην μητέρα μου και τον προπονητή μου. Δεν αντέδρασα αλλιώς γιατί τώρα είχε έρθει η ώρα του αγώνα. Έτρεμα. Είχα ρίγη και ταχυπαλμία και όπως συνήθως πριν από τον αγώνα ήθελα να είμαι συνέχεια στην τουαλέτα από το πολύ άγχος και το νερό. Μπήκα στο νερό. Έτρεμαν τα χέρια μου τα πόδια μου και έπινα συνέχεια νερό. Είχε άπνοια, κακό για μένα. Οι κοπέλες της κατηγορίας μου ήταν πέντε με δέκα κιλά ελαφρύτερες από εμένα και πολύ πιο έμπειρες. Η Κατερίνα δε είχε βγει τέταρτη στο παγκόσμιο  πρωτάθλημα. Εγώ δεν τα πήγαινα καλά με την άπνοια. Το ήξερα. Αγχώθηκα λιγάκι, όμως ήξερα, είχα κάνει προπόνηση, δεν με ένοιαζε.

Εκκίνηση. Έτρεμα έντονα πλέον. Δεν είχα τον έλεγχο του σώματος μου, δεν ξέρω πώς κράταγα το πανί. Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα ,ακούστηκε η ήχος της κόρνας. Άρχισα να τραβάω και να κοιτάζω την σημαδούρα. Ολόκληρος ο στόλος πήγαινε αριστερά. Ήταν το Κόρθι. Ήταν τα νερά μου. Ήξερα πού πήγαινα. Τραβούσα συνέχεια. Έκανα τακ ήμουν αριστερήνεμη ήταν όλοι δεξήνεμοι και μια ευθεία από την σημαδούρα εκείνοι και είχαν προτεραιότητα. Δεν φοβήθηκα, εκεί έσφιξα την μάτσα και συνέχεια τραβώντας στο ένα μποφόρ. Και φτάνω πρώτη. Θυμάμαι την αντίδραση των κοριτσιών, είχαν τρελαθεί. Φτάνω πρίμα δύο, λόγω του πόνου στο στέρνο μου. Δεν με ένοιαζε, συνέχισα, τελείωσα πέντε, δεν με πείραζε. Ήμουν ευχαριστημένη απλά ήθελα να μην γίνει άλλη κούρσα και να βγω έξω. Έγινε όμως. Δεν μπορούσα να ανασάνω και τώρα είχε λιγότερο από ένα μποφόρ. Δεν τράβηξα καθόλου. Βγήκα μόλις τελείωσε η κούρσα και πήγα να ξεκουραστώ. Την άλλη μέρα είχε  αέρα, το στοιχείο μου. Καβάτζαρα δύο φορές ένα, και με δύο τερμάτιζα, όμως λόγω του στρες μου έγινε τέσσερα εφτά και εννιά. Όλα όμως τα πόνταρα την άλλη μέρα. Γιατί έδινε νοτιοδυτικό άνεμο που θα έπνεε με 40 χλμ την ώρα. Την ήθελα εκείνη την μέρα. Όμως δεν έγιναν κούρσες είχε πολύ αέρα...Απογοήτευση. Η τέταρτη μέρα είχε πάλι άπνοια, αν και κατάφερνα να φτάσω τις πρώτες θέσεις, το άγχος και  το ότι μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω με έριχνε. Τελείωσε και η τέταρτη μέρα με τα αποτελέσματα να είναι ξεκάθαρα. Ήμουν τρίτη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και είχα καταφέρει να αποδείξω ότι η προσπάθεια μου μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες ήταν αρκετή για να μου δώσει ένα ακόμα πανελλήνιο !

Κάτια Σαραβάνου
Α΄Λυκείου

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Το ωραιότερο παστίτσιο

Από τον Σταύρο Κοζανίδη





Για να φτιάξουμε ένα λαχταριστό παστίτσιο, παίρνουμε το κρεμμύδι το ψιλοκόβουμε και το τσιγαρίζουμε με λάδι.Μετά ρίχνουμε τον κιμά και τον τσιγαρίζουμε κι αυτόν και του ρίχνουμε κόκκινο κρασί.Προσθέτουμε την ντομάτα αλάτι,πιπέρι,νερό και το αφήνουμε να ψηθεί.Βράζουμε τα μακαρόνια,τα σουρώνουμε και τα βουτυρώνουμε. Αυτό τα βοηθάει να γίνουν νόστιμα και ζουμερά.Για να έχουμε μια αφράτη μπεσαμέλ λιώνουμε  το βούτυρο και τσιγαρίζουμε μέσα σε αυτό το αλεύρι.Στην συνέχεια, ρίχνουμε το γάλα σιγά σιγά μέχρι να πήξει.Αφού κρυώσει λίγο, ρίχνουμε αλάτι πιπέρι ,αυγά και μοσχοκάρυδο.Στρώνουμε το παστίτσιο και το ψήνουμε.
Όταν βγει το παστίτσιο και το βάλουμε στο πιάτο, θα έχει θα  μια κρατσανιστή και  τραγανή μπεσαμέλ.Τα μακαρόνια θα είναι ενωμένα με το λαχταριστό τυρί, που θα τρέχει, και ο κιμάς μαζί με την ντομάτα και τα μπαχαρικά θα βγάζει μια εξαίσια και λαχταριστή μυρωδιά.Το πιάτο αυτό όταν το τρως καταλαβαίνεις την ομορφιά της Ελληνικής κουζίνας.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Με ένα ποίημα του Νίκου Καρούζου

Ένα βίντεο από τη μαθήτρια της Β' Γυμνασίου, Όρσα Γριμάνη, πάνω στο ποίημα του Νίκου Καρούζου: Τα πουλιά δέλεαρ του Θεού.